عروسی

دلالیهی (دلالگی): یعنی پیدا کردن و انتخاب عروس و انجام تحقیقات درباره اخلاق، تربیت، میزان سواد و تحصیلات و وضع زندگی مادی و معنوی دختر.

بله برون: پس از دیدن و پسندیدن دختر، خانواده داماد مقداری شیرینی به همراه مبلغی پول به خانه دختر می‌فرستند و اگر این پیوند موردقبول آن‌ها باشد، به‌اندازه آن پول به مبلغ مذکور افزوده، پس می‌فرستند؛ وگرنه عین آن را مسترد می‌دارند. در حقیقت بله برون همان قبول کردن خانه عروس است که موافقت خود را اعلام کنند.

نشنه ونون: نامزد کنان و دادن انگشتر به عروس؛ به‌این‌ترتیب که روزی را به نام نشنه ونون معین کرده، اقوام نزدیک پسر که همه زن باشند، یا زنان دوستان و آشنایان، انگشتر نامزدی را برداشته با مقداری شیرینی به خانه عروس می‌رفتند و عروس را در میان نهاده و با کل زدن و شادی کردن و سرود خواندن انگشتر نامزدی را در انگشتش می‌کردند.

جهاز کشون: بردن جهیزیه عروس و وسایل و لوازم زندگی به خانه داماد؛ که با توجه به وسع و توانایی مالی طرفین و گنجایش خانه، شامل: تمام ظروف چینی، ظروف مسی مورداحتیاج خانه، تمام جعبه‌های عروس که هرکدام از آن‌ها را در مجموعه‌های مسی که قبلاً آماده کرده‌اند، به ترتیب خاصی می‌چینند؛ می‌شود. سایر لوازم خانه و دو صندوق بزرگ مخصوص عروسی که پایه‌دار و چوبی هستند و اطراف آن‌ها را با حلبی‌های الوان و آیینه‌های مدور به طرز خاصی تزیین کرده‌اند و محتوی لباس‌های عروس و داماد می‌باشند نیز در این مجموعه قرار می‌گیرند.

این لوازم توسط دوستان و اقوام داماد به‌وسیله دو رأس استر از خانه عروس برداشته می‌شوند و با تشریفات و کل زدن به خانه داماد برده می‌شوند. سپس کسانی که ذوق و سلیقه بیشتری دارند مشغول چیدن جهاز در خانه می‌شوند.

مهر برون: همان عقدکنان است که صیغه عقد شرعی خوانده می‌شود. مهر برون به دو صورت انجام می‌گرفت: یا به‌صورت مستقل بدین‌صورت که خانواده عروس و داماد روزی را انتخاب کرده و در آن روز به‌صورت ساده و یا با صرف ناهار یا شام عقد را جاری می‌کردند و شیوه دیگر این بود که در شب عروسی، قبل از آوردن عروس عقد می‌کنند و آن را «پاتختی» می‌گویند. در مجلس زنانه قند ساییدن و هلهله و شادی کردن و نواختن دایره به راه بود و در مجلس مردانه نوشتن دفتر ازدواج و گرفتن امضا از شهود و عروس و داماد انجام می‌گرفت.

حنارزون یا حناونون (حنابندان): که با حنا دست و پای داماد را خضاب می‌کنند.

کتون وتون یا نگار: صبح روز عروسی پشت دست‌های عروس را با ماده سیاه‌رنگ و لزجی به نام «خداب» نقاشی کرده، آن‌ها را «کتون» گویند. سپس عروس را به حمام می‌برند.

در حموم: عصر روز عروسی داماد را به حمام می‌برند.

بی برون: «بی» یا «ب» یعنی عروس و بی برون یعنی بردن عروس به خانه داماد که با تشریفاتی در شب زفاف انجام می‌دهند. بدین‌صورت که مرکب عروس را تزیین می‌کردند و آن را جلوتر از بقیه می‌راندند. در قدیم مرسوم بود که موقع ورود عروس به خانه داماد اولاً همراهان عروس به فاصله چندمتری، عروس را در کوچه نگه‌داشته، دسته‌جمعی می‌خواندند: «بی نمیا پیشکش مخو» یعنی عروس نمی‌آید و پیشکشی می‌خواهد. در این موقع پدر یا پدربزرگ داماد به پیشواز آمده، خواهش می‌کند که عروس وارد خانه شود. ثانیاً داماد باید در جایی بایستد که عروس را از زیر پایش عبور دهند. پس‌ازآن عروس و داماد را به حجله می‌برند و بزرگ فامیل با خواندن بسم‌الله دست راست عروس را در دست راست داماد می‌گذارد و برای آنان آرزوی خوشبختی می‌کند.

ری گشون (روگشا): دادن کادو و هدیه به عروس در شب زفاف است که توسط اقوام و دوستان انجام می‌گیرد.

پا گشون: بردن عروس به خانه پدر و مادرش پس از عروسی است.

ولیمه: مهمانی دادن به دوستان و اقوام، یک شب تا سه شب که از طرف خانواده داماد صورت می‌گیرد.